De gemeenschap van Singhofen kan terugkijken op een lang en gevarieerd, vaak noodlottig verleden. Dat dit gebied al vroeg moet zijn gesetteld, blijkt uit het bestaan van de "Wildstruth" grafheuvel. Deze begraafplaats is waarschijnlijk tussen 800 en 500 voor Christus gebouwd. De "Alteburg" ontstond rond de 5e eeuw voor Christus als een versterkte nederzetting, die van belang moet zijn geweest voor de hele regio. Tijdens opgravingen, die in 1905 plaatsvonden, werden talrijke haarden en sherds gevonden.
De eerste documentaire vermelding van Singhofen gaat terug tot de 12e eeuw. Albero, voorganger van de Trierse aartsbisschop Hillin, had eind juni 1139 het eerste document voor het nieuwe Arnsteinklooster in een Trierse diocesane synode afgegeven. Daarin werd de stichting erkend, de bezittingen opgesomd en vooral de juridische status vastgelegd. In het document staat dat in 1139, toen het klooster werd gesticht, het echtpaar van de graaf, graaf Ludwig von Arnstein en zijn vrouw Guda, al hun eigendommen aan het klooster schonken. Vervolgens worden deze vrijstaande eigendommen geklasseerd, waaronder drie boerderijen in Singhofen. Deze behoorden volgens hem tot het vrije eigen bezit van de graaf en maakten deel uit van het gebouwencomplex waarmee hij in 1139 zijn klooster begiftigde. Rond het jaar 1158 verwierf Heinrich II van Katzenelnbogen 29 dorpen op de Einrich in gemeenschap met het graafschap Nassau, waaronder "Singoven". Het landhuis "Sinckofens" werd in 1346 aan het Arnsteinklooster verpand.
De nauwe band tussen Singhofen en Arnstein bleef gedurende de hele Middeleeuwen bestaan. Al in 1418 waren er minstens 16 huishoudens in Singhofen, die voor de Dertigjarige Oorlog waren gestegen tot 51, aantoonbaar in 1615. Tijdens deze oorlog werd Singhofon geplunderd en verbrand, zodat een reconstructie op de oorspronkelijke plaats, rond de "Kircheborn" (Alter Born), die het centrum van het dorp (tussen het huidige dorp en de begraafplaats) zou kunnen zijn geweest, niet meer de moeite waard was. Meer dan driekwart van de inwoners is omgekomen. Sommige gebouwen in het bovenste deel van de Bornstraße zouden de verwoesting tot op zekere hoogte hebben overleefd en wellicht de basis hebben gevormd voor de Singhofen van vandaag.
Pas in 1681 steeg het aantal huishoudens weer tot 37. In 1774 werd Singhofen toegewezen aan Alt-Nassau, waarmee een einde kwam aan de vier heren die al sinds 1160 bestonden. Singhofen werd Pruisisch nadat het hertogdom Nassau, gesticht in 1806, in 1866 door Pruisen werd geannexeerd. In 1867 werd een bronpijp gelegd naar de huidige marktplaats, waar in die tijd de "Lindenbrunnen" (lindeboomput) lag, die in 1907, toen er een waterpijp werd gebouwd, irrelevant werd. In datzelfde jaar werd de "Wendleps" gebouwd, die in 1987 tot industriemonument werd verheven en sindsdien op de monumentenlijst staat. Het is het herkenningspunt van Singhofen en samen met het gestileerde ringwandsysteem van de Alteburg het symbool van het stadswapen, dat in 1991 werd goedgekeurd.
De twee wereldoorlogen brachten veel ontberingen en leed met zich mee, vooral de Tweede Wereldoorlog, waarna de gemeenschap voor moeilijke taken stond. Deze moesten zowel door de bevolking als door de overheid gezamenlijk worden aangepakt en werden op voorbeeldige wijze opgelost. Door de ontwikkeling van bouwgebieden zijn er in de afgelopen 30 jaar ongeveer 200 nieuwe huizen gebouwd. Daarnaast is er een commercieel en weekendgebied aangewezen en ontwikkeld.